jayaram

 அறிவு சுடர்

மௌனத்தின்
இறுக்கம்
என்னை
மொத்தமாய்
இறுக்கியது...
விழி பிதுங்கிய
சோகத்தில்
கையறு நிலையில்
மெல்ல மெல்ல
நினைவு தப்பியது..
இறுமாப்பு சிரிப்புடன்
அருகாமையில் நீ...
அதிர்ந்து அதிர்ந்து
குலுங்கிய என் மனம்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
கெஞ்சியது...
உயிர் போகும் தருணம்...
ஒரு முறையாவது
சொல்லிவிடு...
ஏளனம் செய்யாதே..
என்னுள் கலப்பு
இல்லை...
கனிமத்தில் கூட
கலப்பு இருந்தால்
தான்
பொலிவு ...
ஆனால்...
கரியாய் இருந்தாலும்
பட்டை தீட்டி பார்
உன் கண்களும் கூசும்
என் ஒளி பார்த்து...
அப்போதாவது
புரியுமா...
அப்பழுக்கற்ற
அறிவு சுடர்
என...

 மனதின் ஓட்டம் ....

சிரிப்பை கொடுத்து...
சிந்திக்கும் அறிவை கொடுத்து
சிறகடிக்கும் எண்ணங்கள் கொடுத்து...
சுதந்திரத்தை சுவாசிக்கவும் ....
சிரமத்தை அணுகவும்
கற்று தந்த நீ...
வலிகளையும்
வடுக்களையும்
மறைக்க கற்று
தராமல் போனாயே..
எந்தையே...
ஏங்க வைத்து
என்னை
மொத்தமாய்
அலைகழிப்பதில்
உனக்கென்ன
ஆனந்தம்....?
துளியாய்
விஷமும் தா..
மயான பாதைக்கு
பூ தூவ
மலரும் கொண்டுவா....

கவிதைகள் அனைத்தும்
எனதே..
ஆண்பாலாய் இருந்தாலும்
அன்பால்
எழுத பட்டவை...
வலிகளை
வார்த்தையில்
கோர்க்கிறேன்...
வடுக்களோடு
போகட்டும்
என் வலி...
பெயர் போட
இஷ்டம் இல்லை...
இதுவும் அவள்(கலை மகள்)
போட்ட பிச்சை தானே...

உயிர் ஜனித்த
பொழுதை விட
உயிர் கொடுத்த
பொழுதை
உயிராய் நினைத்தேன்...
ஜனித்த போது
எனக்கு மட்டுமே
பிடித்தது...
உயிர் கொடுத்த போது
உலகமே வியந்தது..
கவிதை குழந்தை...

உன்னிடம் எதையும்
மறைத்து எனக்கு
பழக்கமில்லை...
இன்றும் அப்படிதான்...
திறந்த புத்தகமாய்
நீ மட்டும்
ரகசியமாய்
வந்தாய்...
ரகசியம்
சொல்லி தந்தாய்...
ரகசியமாய்
போனாயே...
இப்போது ரகசியம்
காக்க தெரியாமல்...
தினம் தினம்
போராட்டத்தில்
கனவுகளை
கொன்று
வருகிறேன்...
ரகசியமாய்
எப்போது வருவாய்??

 ஓசையின் நிசப்தம் 

கருவேல காட்டு வழி...
மாலை கவ்வும் வேளை....
மையிருட்டு நேரம்...
மையல் கொண்ட தையல்
மைவிழியாலே...
மனதை பிசைந்தாளே....
போதைக்கு போதையானளே
இருட்டுக்கு கூட
கேட்காமல்
சங்கேதமாய்
வார்த்தைகள் பேசி...
சிக்கி தவிக்கும்
முத்துகளை
சிரிப்பில்
கொணர்ந்தாளே....
நேரம் போனது தெரியாது...
நேசத்தை பகிர்ந்தோமே...
கால சுவடுகள்
பாதம் பதிய
சென்ற இடமெல்லாம்
உன் நினைவு தான்
இத்தனையும் செஞ்ச...
எனை மட்டும்
விட்டு விட்டு
வெளி தேசம் செல்ல தான்...
மனசு ஒப்பு வந்தேப்படி?
வடிவே அழகே
உன்னை பிரிந்தாலும்
சுகமாய் இருந்தால்
அது போதும் எனக்கு
ஏழேழு ஜென்மம் வரை
கூட வரும்....
உன்னை பிரிந்து
உயிர் வாழும்
ஒரு ஜீவன்...
கால கண்ணாடியை
துடைத்து தான்
பார்க்கிறது....

 ஊஞ்சலாடும் நினைவுகள்

உரசி பார்க்கும்
உன் நினைவுகள்
ஊடுருவி செல்லும்
உன் பார்வைகள்
பழகி போன
பாத சுவடுகள்...
கண்ணை கட்டி
விட்டாலும்
தடம் மாறாது
நீள் தண்டவாளமாய்
கைகளை காற்றில்
அலைய விட்டு
உன் கேச கற்றைகள்
என் கையில் சிக்கி
செல்லமாய் நீ
சிணுங்கும் நொடியில்
வலித்தாலும் அதை
வாய் சொல்லாது
இதழில் சிரிப்பை
தேக்கி வைத்திருப்பாய்
கண்ணா மூச்சி ஆட்டம்
என் முன்னே
வந்து வந்து
எனக்காக நீ
விட்டு கொடுப்பாயே
அப்போது தான்
புரிந்து கொண்டேன்
விட்டு கொடுத்தலும்...
விளையாட்டில் நீ
விட்டு கொடுத்தாய்...
வாழ்கையில் விட்டு
கொடுத்து விட்டு
உன்னுடனான
பொழுதுகளை
துணைக்கு
அழைக்கிறேன்...

நீண்ட தொரு பயணத்தில்
துளியாய் ஆரம்பித்து...
கம்பிகளாய் தெறித்து...
தெருவை சுத்தம் செய்து...
அனைவரையும்
ஆடை கழற்றாமல்
குளிப்பாட்டி...
அன்னையை போலவே
அன்பை பொழிகிறது
மழை....
ஆங்காங்கு பள்ளத்தை
சமசீராய் ஆக்கிவிட்டு
அருமையாய் ஒரு
ஜலதரங்கம் பாடும்
மழையை
ஆராதிக்கிறேன்...
இயற்கை அன்னையின்
இன்னொரு கொடை....

இன்றும் !!
நினைவு இருக்கிறது...
தூறல் போடும் மழையில்
மிதிவண்டி பயணத்தில்...
துப்பட்டாவை குடையாக்கி
துரிதமாய் செல்ல செல்ல...
மழையின் சாரல்
என் வேகத்தை அணை போட...
வியர்வை துளிகளா...
மழை துளிகளா...
வித்தியாசம் தெரியாது...
சிறியதாய் இருக்கும்
கைகுட்டையால்
என் முக துடைத்து
அழகு பார்ப்பாய்...
எப்போது இல்லாமல்...
அன்று மட்டும்
ஜொலிப்பதாய் சொல்வாயே....
இறந்து போன காலங்கள்..
நினைவுகளை மட்டுமே
என்னிடம் விட்டு
சென்றது......